Ang susunod na kuwento ay kathang isip lamang ngunit may konting halaw mula sa tunay na buhay...
======================
"Kailangan ko na umuwi eh."
Kumunot ang aking noo at tinignan ka na waring kinakabisa ang hubog ng iyong mukha. Para hindi ko makalimutan.
Ayoko pang umalis ka. Isa ito sa mga kakaunting panahon na nagkaroon ka ng oras para magkita tayo. Gusto ko sana, kung maaari ay tumigil ang oras para sa ating dalawa.
"Sandali na lang, pwede ba?"
Hindi na sana ako magsasalita pero hindi ko napigilan ang sarili ko. Sanay ka na rin naman sa mga pakiusap ko na madalas dumadaan sa iyo nang hindi napagbibigyan. Pero iba ngayon. Nararamdaman ko. Dumating ka, hindi ba? Kahit ala-una na ng umaga, dumating ka pa rin at tayo’y naupo sa bangketa sa harapan ng aming bahay.
Tahimik ang buong paligid, wala na ngang dumadaang sasakyan sa kalsada at tayo'y nagbubulungan sa takot na makagising ng mga taong nahihimbing na o di kaya'y makabulabog ang aso ng kapitbahay.
Pinagpatuloy ko ang pagtingin sa 'yo. Nakita ko sa iyong mga mata ang paghati ng iyong damdamin kung tatagal ka pa sandali upang makipagtitigan sa akin o uuwi na upang matigil na ang pag-aalala ng iyong ermats.
Kilalang-kilala na kita, alam ko na lagi ang ikikilos mo, ang iyong sasabihin, at ang takbo ng isip mo.
Mahal kita.
Ilang panahon na din kitang minamahal na hindi mo namamalayan. Pero kahit gaano katagal pa kitang patuloy na mahalin, hindi mo ito mapapansin.
"Aalis na nga 'ko, dinala ko lang naman yung flash drive mo na may porno."
Napangiti na lamang ako at sabay nilunok ang matinding pagnanasang yakapin ka ng mahigpit at sabihin sayo ang nararamdaman ko. Wala namang saysay kung aking sasabihin kasi hindi mo naman pwedeng suklian ang pagmamahal ko.
"Sira ulo.. Ingat ka."
Tumawa ka at saka niyakap ako. Pumasok ka na sa iyong kotse at pagka-andar ng makina, binaba mo ang salamin ng bintana at kumaway.
"Sige, bespren. Goodnight!"
Hinintay ko hanggang sa makaliko ang iyong sasakyan sa kanto. Napabuntong-hininga na lang ako at sabay pumasok sa loob.
ang love story ko na hindi...
======================
"Kailangan ko na umuwi eh."
Kumunot ang aking noo at tinignan ka na waring kinakabisa ang hubog ng iyong mukha. Para hindi ko makalimutan.
Ayoko pang umalis ka. Isa ito sa mga kakaunting panahon na nagkaroon ka ng oras para magkita tayo. Gusto ko sana, kung maaari ay tumigil ang oras para sa ating dalawa.
"Sandali na lang, pwede ba?"
Hindi na sana ako magsasalita pero hindi ko napigilan ang sarili ko. Sanay ka na rin naman sa mga pakiusap ko na madalas dumadaan sa iyo nang hindi napagbibigyan. Pero iba ngayon. Nararamdaman ko. Dumating ka, hindi ba? Kahit ala-una na ng umaga, dumating ka pa rin at tayo’y naupo sa bangketa sa harapan ng aming bahay.
Tahimik ang buong paligid, wala na ngang dumadaang sasakyan sa kalsada at tayo'y nagbubulungan sa takot na makagising ng mga taong nahihimbing na o di kaya'y makabulabog ang aso ng kapitbahay.
Pinagpatuloy ko ang pagtingin sa 'yo. Nakita ko sa iyong mga mata ang paghati ng iyong damdamin kung tatagal ka pa sandali upang makipagtitigan sa akin o uuwi na upang matigil na ang pag-aalala ng iyong ermats.
Kilalang-kilala na kita, alam ko na lagi ang ikikilos mo, ang iyong sasabihin, at ang takbo ng isip mo.
Mahal kita.
Ilang panahon na din kitang minamahal na hindi mo namamalayan. Pero kahit gaano katagal pa kitang patuloy na mahalin, hindi mo ito mapapansin.
"Aalis na nga 'ko, dinala ko lang naman yung flash drive mo na may porno."
Napangiti na lamang ako at sabay nilunok ang matinding pagnanasang yakapin ka ng mahigpit at sabihin sayo ang nararamdaman ko. Wala namang saysay kung aking sasabihin kasi hindi mo naman pwedeng suklian ang pagmamahal ko.
"Sira ulo.. Ingat ka."
Tumawa ka at saka niyakap ako. Pumasok ka na sa iyong kotse at pagka-andar ng makina, binaba mo ang salamin ng bintana at kumaway.
"Sige, bespren. Goodnight!"
Hinintay ko hanggang sa makaliko ang iyong sasakyan sa kanto. Napabuntong-hininga na lang ako at sabay pumasok sa loob.
ang love story ko na hindi...
